گفتار چهارم: در ارتباط با مقوله ی افتراء مبتنی بر آیات قرآن کریم

الف) خصوصیات افترا زنندگان 

خداوند یکتا در آیه ی 105 سوره ی نحل می فرماید که افترا زنندگان به دروغ چه کسانی با چه ویژگی هایی هستند:« إِنَّمَا یَفْتَرِی الْکَذِبَ الَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ بِآیَاتِ اللَّهِ وَأُولَئِکَ هُمُ الْکَاذِبُونَ (105)[1] نحل. » پس برابر این آیه مشخص می شود که کسانی که به نشانه ها و آیات خداوند ایمان نمی آورندْ به دروغ افترا می بندند. البته خداوند یکتا در ادامه در آیات 106- 109 همین سوره یعنی نحل نتیجه ی کفر پس از ایمان را بیان فرموده است. همانگونه که در آیه ی 104 نتیجه ی ایمان نیاوردن به آیات خداوند را بیان فرموده است که چیزی نیست جز این که این گروه نه تنها هدایت نمی شوند، بلکه برایشان عذاب دردناک نیز هست: «إِنَّ الَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ بِآیَاتِ اللَّهِ لا یَهْدِیهِمُ اللَّهُ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ (104) نحل ». پس لازمه ی راهنمایی شدن، گرویدن به آیات خداوند است که همه در قرآن مبین می باشد.

ب) عاقبت افترا به دروغ

1 -  این که خداوند یگانه آنان یعنی افترا زنندگان به دروغ را از ستمکارترین ها و در آخرت هم از زیانکاران می داند به نحوی که مورد لعنت و نفرین خدایند بدان جهت که از دیگر خصوصیاتشان بعنوان ظالم این است که هم از راه خدا باز می دارند و هم در پی کج جلوه دادن ان راه می باشند و هم اینکه از کسانی اند که به آخرت کافر می باشند و... :« وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ کَذِبًا أُولَئِکَ یُعْرَضُونَ عَلَى رَبِّهِمْ وَیَقُولُ الأشْهَادُ هَؤُلاءِ الَّذِینَ کَذَبُوا عَلَى رَبِّهِمْ أَلا لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِینَ (18) الَّذِینَ یَصُدُّونَ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ وَیَبْغُونَهَا عِوَجًا وَهُمْ بِالآخِرَةِ هُمْ کَافِرُونَ (19) أُولَئِکَ لَمْ یَکُونُوا مُعْجِزِینَ فِی الأرْضِ وَمَا کَانَ لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِیَاءَ یُضَاعَفُ لَهُمُ الْعَذَابُ مَا کَانُوا یَسْتَطِیعُونَ السَّمْعَ وَمَا کَانُوا یُبْصِرُونَ (20) أُولَئِکَ الَّذِینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَضَلَّ عَنْهُمْ مَا کَانُوا یَفْتَرُونَ (21) لا جَرَمَ أَنَّهُمْ فِی الآخِرَةِ هُمُ الأخْسَرُونَ (22) هود. البته خداوند یکتا در ادامه در آیه ی 23 همین سوره نتیجه ی ایمان و عمل صالح را نیز بلافاصله بیان می فرماید. اینکه این گروه از یاران بهشت و جاویدان در آن می باشند: « إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَأَخْبَتُوا إِلَى رَبِّهِمْ أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ (23) نحل ». و این یعنی این که خداوند یکتا، دانای به تمام امور است و فقط ستمکاران را عذاب نمی کند بلکه به مومنین و صالحین نیز پاداش می دهد.

و همین طور است آیه ی 17 سوره ی یونس در این زمینه که چنین ستمکارانی از  آنجا که مجرم و گناهکار به شمار می آیند، رستگار نمی شوند: « فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ کَذِبًا أَوْ کَذَّبَ بِآیَاتِهِ إِنَّهُ لا یُفْلِحُ الْمُجْرِمُونَ (17) یونس ». و همین طور است آیه ی 93 سوره ی انعام در این رابطه.

2 – اینکه چنین افرادی که از کفارند نه تنها بار سنگین افتراهای دروغ خود را بر می دارند، بلکه بارهای سنگین دیگر را هم با بار خود برخواهند گرفت و لذا مومنین باید از کفار و پیروی راه آنها و انجام خطاها دوری نمایند چرا که بار خطاهای خود را خودشان بر خواهند داشت و نه دیگران: «وَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلَّذِینَ آمَنُوا اتَّبِعُوا سَبِیلَنَا وَلْنَحْمِلْ خَطَایَاکُمْ وَمَا هُمْ بِحَامِلِینَ مِنْ خَطَایَاهُمْ مِنْ شَیْءٍ إِنَّهُمْ لَکَاذِبُونَ (12)وَلَیَحْمِلُنَّ أَثْقَالَهُمْ وَأَثْقَالا مَعَ أَثْقَالِهِمْ وَلَیُسْأَلُنَّ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَمَّا کَانُوا یَفْتَرُونَ (13) عنکبوت ». 

3 – این که چنین کسانی رستگار نمی شوند. در واقع و به عبارت دیگر، مقوله ی افترا بستن به دروغ بر خداوندْ از جمله مواردی است که مانع رستگاری فرد می شود: « قَالُوا اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَدًا سُبْحَانَهُ هُوَ الْغَنِیُّ لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الأرْضِ إِنْ عِنْدَکُمْ مِنْ سُلْطَانٍ بِهَذَا أَتَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ مَا لا تَعْلَمُونَ (68) قُلْ إِنَّ الَّذِینَ یَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْکَذِبَ لا یُفْلِحُونَ (69) مَتَاعٌ فِی الدُّنْیَا ثُمَّ إِلَیْنَا مَرْجِعُهُمْ ثُمَّ نُذِیقُهُمُ الْعَذَابَ الشَّدِیدَ بِمَا کَانُوا یَکْفُرُونَ (70) یونس.» برابر این آیات، هر کس که مشرک باشد و بگوید که خداوند فرزند گرفته است – سبحان الله – لذا نتیجه ی کارش این می شود که نه تنها در این جهان رستگار نمی شود، بلکه به خاطر کفرش؛ پس از مرگ عذاب نیز می شود.

4 – این که خداوند یکتا این رفتار افترا بستن بر خود توسط افترا زنندگان به دروغ را ناشی از گمان آن ها می داند و لذا بیان می فرماید که گمان آن ها پیرامون این رفتارشان در رستاخیز چیست،؟ به جهت باید متذکر و سپاسگزار فضل الهی بر خود بود:« قُلْ أَرَأَیْتُمْ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ لَکُمْ مِنْ رِزْقٍ فَجَعَلْتُمْ مِنْهُ حَرَامًا وَحَلالا قُلْ آللَّهُ أَذِنَ لَکُمْ أَمْ عَلَى اللَّهِ تَفْتَرُونَ (59) وَمَا ظَنُّ الَّذِینَ یَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْکَذِبَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِنَّ اللَّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَلَکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لا یَشْکُرُونَ (60)یونس.