(ادامه بند پ از گفتار شانزدهم) 

 باز تمام اینها یعنی اینکه آنچه که می توانسته در رابطه ی با پیامبر خدا ص و نیز  در رابطه با جانشین حضرت محمد ص به اراده و امر الهی آن هم به عنوان ولی مومنین که توسط آن حضرت در غدیر از حجه الوداع به مومنین و مردم ابلاغ شد؛ مصداق، جریان و استمرار داشته باشد: «إِنَّ أَوْلَى النَّاسِ بِإِبْرَاهِیمَ لَلَّذِینَ اتَّبَعُوهُ وَهَذَا النَّبِیُّ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَاللَّهُ وَلِیُّ الْمُؤْمِنِینَ (68) آل عمران»؛    همانا موضوع « ولایت» بوده، یعنی آنچه که در طول ولایت مطلق الله، پیامبر مکرم اسلام هم از سوی حضرتش جل عظمته بدان تحت نام ولایت رسول آراسته و به مومنین هم صریح گفته و خطاب شده تا بدانند که ولّی آنان خدا، رسولش و مومنین که در راس آنها اولین مومن به پیامبر ص و رسالت او یعنی حضرت علی ع است می باشد: «إِنَّمَا وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِینَ آمَنُوا الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلاةَ وَیُؤْتُونَ الزَّکَاةَ وَهُمْ رَاکِعُونَ (55) مائده با توجه به آیه 56»؛[1]   و لذا آنچه می توانسته و می باید که در امر جانشین پیامبر خاتم ص  آن هم به نوعی در ادامه ی آیه ی 55 سوره ی مائده بعنوان ولّی بلا فصل مومنین و امام مسلمین پس از او جریان داشته باشد و بدان توجه و از آن پیروی شود همانا موضوع « ولایت» مومنین پس از پیامبر بر اساس ابلاغ آیه ی 67 سوره ی مائده که با معرفی حضرت علی ع توسط خاتم النبیین ص صورت گرفته، می باشد و سپس هم در ذریه ی او تا حضرت اباصالح المهدی عج به اراده ی خداوندی که در عین حال تعیّن سوره کوثر و عطای کوثر به پیامبر اسلام ص است که نتیجه ی ازدواج علی ابن ابیطالب ع با فاطمه ی زهرا س می باشد. چه اینکه خدای یکتا در ادامه یعنی در آیه ی 56 سوره ی مائده به روشنی بیان داشته که چه کسانی در زمره ی حزب الله می توانند باشند که از پیروزی یافتگانند؛ آری آن کسانی که خدا و فرستاده اش و مومنینی همچون علی ابن ابیطالب را که هم نماز می خواند و هم ضمن آن در رکوع زکات می دهد را به ولایت خود بر می گزینند: « وَمَنْ یَتَوَلَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَالَّذِینَ آمَنُوا فَإِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغَالِبُونَ (56) مائده با توجه به آیه 55» [2] و ...

   جان سخن آن هم به عنوان یادآوری نخست اینکه، آنچه که بر اساس آیات الهی و بویژه آیات 55-56 سوره ی مائده؛ در شریعت محمدی ص به فضل الهی جریان داشته و بدان ایمان داریم؛ موضوع ِ « ولایت رسول الله »در ادامه و پس از « ولایت الله » که این مطلق است، بوده و نه عنوان « خلافت رسول »؛ و به تبع آن دو یعنی ولایت خدا و ولایت فرستاده اش، « ولایت مومنین » است (55 مائده)، امری که هم بر اساس آیه ی 67 سوره ی مائده در حجة الوداع از روز غدیر توسط پیامبر خاتم ص به مردم و مومنین ابلاغ شد و هم اینکه ضمن این ابلاغ طی خطبه ی آن روز، ایراد شده توسط آن حضرت ص به آگاهی مردم رسید مبنی بر اینکه: مولای مومنین ِ پس از او، همانا علی ابن ابی طالب می باشد، پس باید ولایت او را پذیرا باشند و به دیگر مومنین از همگنان و آیندگان این موضوع و ابلاغ الهی را برسانند و ... من کنت مولاه فهذا علی مولاه... و  دوم آنچه است که به موضوع « بیعت » صحابی پیامبر ص و سپس دیگر مومنین حاضر در رخداد غیر پس از ابلاغ وحی توسط پیامبر اسلام بر می گردد مبنی بر اینکه تمامی آنها با علی ابن ابی طالب ع بعنوان ولّی بلا فصل مومنین پس از نبی مکرم اسلام ص در حضور آن حضرت و فراتر از آن در محضر خداوندی « بیعت » کردند و این مهم چند چیز را دست کم می رساند؛ یکی اهمیت مقوله ی « بیعت » و ضرورت نگهداری آن در نزد خدای یکتا: « إِنَّ الَّذِینَ یُبَایِعُونَکَ إِنَّمَا یُبَایِعُونَ اللَّهَ یَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَیْدِیهِمْ فَمَنْ نَکَثَ فَإِنَّمَا یَنْکُثُ عَلَى نَفْسِهِ وَمَنْ أَوْفَى بِمَا عَاهَدَ عَلَیْهُ اللَّهَ فَسَیُؤْتِیهِ أَجْرًا عَظِیمًا (10) فتح با توجه به آیات 7-14»؛   دیگری مطیع فرمان خدا و فرستاده اش بودن، سوم دوری از تخلف و عهد شکنی و و نیز پرهیز از رو به سوی بدعت آوردن در دین و در اینجا مرتبط با مقوله ی جانشینی پپامبر ص و ...؛ اما اگر با توجه به تمام وقایع و شواهد تاریخی و مطالب فوق، خوب نگاه کنیم می بینیم که مولایمان؛ ولی مومنین و امام متقین و مسلمین، علی ابن ابی طالب ع، در دو مساله با پیمان شکنی ِ پس از بیعتِ بیعت کنندگان روبرو شدند؛ یکی مرتبط با مقوله ی « ولایت » وی، ابلاغ شده توسط خاتم النبیین ص در رخداد غدیر با تشکیل و تصمیم اهل سقیفه و دیگری مرتبط با مقوله ی « خلافت » ضمن مراجعه و بیعت مردم با وی بعنوان خلیفه ی چهارم ... که از نتایج این دو عملکرد ناشی از عهد شکنی و نگه نداشتن بیعتِ بیعت کنندگان مشمول امر به ترتیب این بود که اولی منجر به این شد که « خلافت » و « خلیفه » ی مسلمین به عنوان یک امر بدیع جای « ولایت » و « ولّی » مومنین را بگیرد و دومی با عنوان و اقدام گروه ناکثین منتهی به جنگ جمل و در ادامه خیزش خوارج و ... تسلط قاسطین بر امور مسلمین شود و ... علی ع به هنگام اصابت شمشیر ابن ملجم بر فرق سرشان، بجای آه و ناله این سخن را بر زبان جاری کند که: « فزت و رب الکعبه[3] » و ... اما خدای یکتا برابر سنت اش که در عین حال هدایتگر مومنین است: «وَلِیَعْلَمَ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّکَ فَیُؤْمِنُوا بِهِ فَتُخْبِتَ لَهُ قُلُوبُهُمْ وَإِنَّ اللَّهَ لَهَادِ الَّذِینَ آمَنُوا إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ (54) حج»، جامعه را از وجودِ هادی و ولّی، خالی نگذاشت: «وَیَقُولُ الَّذِینَ کَفَرُوا لَوْلا أُنْزِلَ عَلَیْهِ آیَةٌ مِنْ رَبِّهِ إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرٌ وَلِکُلِّ قَوْمٍ هَادٍ (7) رعد»، و از همان ذریه ی پیامبر خاتم ص تحت عنوان همان «عترت» که آن حضرت در رخداد غدیر پس از کتاب قرآن بدان به مومنین و مردم سفارش و تاکید کرده بود؛ کسانی را از امام حسن ع تا اباصالح المهدی عج که سرآغاز آن نتیجه ی ازدواج علی ع و فاطمه س  و در واقع تحقق آیات سوره کوثر بود و می باشد، برگزید و بر امت مسلمان و بلکه مردم قرار داد و ... لذا امید آنکه خداوند یگانه توفیق پیروی بیش از پیش از کتاب قرآن و سنت و عترت پیامبر اسلام ص را در هر حال به ما عنایت فرماید. ( آمین یا رب العالمین.)