گفتار یازدهم: مرتبط با آیات الهی سوره حدید، مذکور در گفتار قبل  (گفتار دهم)

   بعنوان پیگیری گفتار دهم؛ اما مرتبط با آیه 8 این سوره (حدید) این که خداوند یگانه در این آیه می پرسد که: « چیست شما را که به او ( الله ) ایمان نمی آورید و نیز به رسول او که شما را به این فرا می خواند که به پروردگارتان ایمان بیاورید، چرا که خداوند از شما پیمان گرفته است. البته اگر کسانی هستید که مومن می باشید »؛ در این جا می توان اینگونه نتیجه گرفت که منظور از میثاقْ همان " أَلَسْتُ بِرَبِّکُمْ قَالُوا بَلَى " می باشد. آن هم با ذکر چرایی گرفتن این پیمان : « وَإِذْ أَخَذَ رَبُّکَ مِنْ بَنِی آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلَى أَنْفُسِهِمْ أَلَسْتُ بِرَبِّکُمْ قَالُوا بَلَى شَهِدْنَا أَنْ تَقُولُوا یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِنَّا کُنَّا عَنْ هَذَا غَافِلِینَ (172) أَوْ تَقُولُوا إِنَّمَا أَشْرَکَ آبَاؤُنَا مِنْ قَبْلُ وَکُنَّا ذُرِّیَّةً مِنْ بَعْدِهِمْ أَفَتُهْلِکُنَا بِمَا فَعَلَ الْمُبْطِلُونَ (173) وَکَذَلِکَ نُفَصِّلُ الآیَاتِ وَلَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ (174)اعراف» / {(ترجمه) و به یاد آر هنگامی که پروردگارت از پشت فرزندان آدم ذریه ی آن ها را بر گرفت و آنها را بر خودشان گواه ساخت که آیا من پروردگار شما نیستم؟ گفتند آری ما به خدایی تو گواهی دهیم. ( آن هم به این دلیل ) که دیگر در روز رستاخیز نگویید که ما از این امر ناآگاه و غافل بودیم. و یا آن که بگویید که چون منحصراً پدران ما بر شرک بودند و ما هم فرزندان بعد از آنها بودیم پس پیروی آن ها را کردیم[1]. آیا پس به عمل زشت اهل باطل ما را به هلاکت خواهی رسانید.؟ و بدینگونه ما آیات خود را تفصیل می دهیم باشد که بنی آدم به این سو یعنی پروردگارشان بر مبنای این میثاق بازگردند و دست از کفر و عصیان بر دارند}.

 نتیجه این که پیامبران در هر زمان تا پیامبر خاتم ص لا اقل برای هشدار دادن به همین میثاق بر انگیخته شده اند تا این که مردم دست از شرک بردارند و تنها خداوند یگانه، یعنی همان "الله" را بپرستند و تنها از او یاری بخواهند و از روز قیامت بترسند. در واقع رسالت پیامبران تا خاتم النبیین ص فراخواندن به سوی توحید و دوری از طاغوت ( 36 نحل )؛ و بیم دادن از معاد بوده است.

   خداوند یکتا در آیه ی 9 (حدید) خود را به مردم معرفی و هدف از فرو فرستادن آیات روشن خویش بر بنده اش حضرت محمد را بیان نموده است، این که مردم را از تاریکی ها به سوی روشنایی بیرون ببرد. در واقع این نشانه های روشن و آیات قرآنی که بر پیامبرش ص فرو فرستاده، مکمل آنچه است که به شرح اخیر از همه پیمان گرفته است. ( والله اعلم ) یعنی خداوند؛ مردم را به حال خود رها نکرده است، بلکه برای فعلیت آن پیمان، آیاتی روشن را بر پیامبرانش از جمله خاتم النبیین ص فرو فرستاده است. و بدیهی است که این کار خداوند از آن جهت است که او نسبت به بندگانش مهرورز مهربان است تا آن ها را از گمراهی ها و گمان ها و کژی ها و ستمگری ها و ناسپاسی ها برهاند، و با ایمان آوردن آن ها به خدا و رسولش، به سوی خود هدایت نماید. که تنها هدایت خدا، آن هدایت است و لا عیر ( 71 انعام و 120 بقره ). و باز از آن جهت که او راضی به کفر بندگانش نیست ( 7 زمر ).

    در آیه ی 7 حدید گذشت که خداوند یکتا فرمود که به او ایمان آورده و انفاق نماییم. و در آیه ی 8 حدید می پرسد که چیست شما را که به "الله" و رسول او ایمان نمی آورید؛ حال  در آیه ی 10 این سوره (حدید) می پرسد که چیست شما را که در راه خدا انفاق نمی کنید، چه آن که «میراث» آسمان ها و زمین برای خداست. یعنی اگر شما پس از ایمانْ انفاق نکنید، خدا نیازمند شما نیست بلکه او بی نیاز است و این ما بندگان او هستیم  که نیازمند او می باشیم. در واقع این دستورات را می دهد تا ببیند کدام یک از مومنینْ پیروی امر او را می کنند و در این جا از آن چه دوست دارند، یعنی دارایی هاشان، هر چند اندک باشدْ می بخشند. بذل جان در راه خدا که بسیار هم دوستش داریم، جای خود دارد.  خداوند یکتا سپس در ادامه ی این آیه (10 حدید) با همین موضوع انفاقْ مطلبی را به مومنین تفهیم و برای آنان تبیین می فرماید مبنی بر این که: « آن گرونده و مومنِ از شما که پیش از فتح مکه انفاق کرد و در راه خدا کارزار نمود؛ با کسانی که پس از آن انفاق و کارزار نمودند، یکسان نیستند؛ بلکه گروه اول که مصادیق پیش از فتح مکه استْ از نظر درجه بزرگتر می باشد ». خداوند یگانه در ادامه و در پایان این آیه می فرماید که به همه ی این مومنینْ وعده ی نیکو داده شده است چرا که او به آنچه که توسط همه و به ویژه مومنین انجام می شود و انجام می دهیمْ آگاه است. با توجه به این که مصداق بخش اول این قیاس در این آیه به صورت مفرد به کار رفته است، حال پرسش این که آیا کسی جز حضرت علی ع که اولین گرونده به خداوند یکتا پس از دعوت پیامبرش به این امر بوده است؛ می تواند و می توانسته که مشمول " أَعْظَمُ دَرَجَةً " باشد.؟ آیا باید روشن تر از این بیان بشود تا بدانیم و بپذیریم که جانشین بر حق و بلا فصل پیامبر اسلام ص برابر آیه 67 سوره ی فرخنده ی مائده کسی نمی توانسته باشد جز حضرت علی ع.؟ و .. ؟

     پس برابر آیات فوق الذکر مشخص می شود که جانشین بلا فصل خاتم النبیین ص بعنوان ولی مومنین ِ پس از او کسی نمی توانسته باشد جز حضرت علی ع. آنچه که با ابلاغ وحیْ یعنی نزول آیه ی 67 مائده، توسط پیامبر در غدیر رخ داد و متحقق شد