نتیجه گیری اولیه این گفتار (ششم)

نتیجه این که تا این جا روشن می شود که در آن جهانْ وارث بهشت شدن در سایه ی ایمان و عمل شایسته است به نحوی که برابر آیات سوره مومنون فرد از رستگاران شده باشد؛ و در این جا و مورد اخیرْ وارث بهشت شدن بر اساس این است که انسان از بندگان پرهیزگار و « متقی » خداوند باشد. حال این که ایمان چیست و تقوا کدام است خود مقولاتی است که باید در جای خود مورد کنکاش بیشتر قرار گیرند. که به طور خلاصه باید گفت ایمان برابر آیه ی 14 سوره حجرات عبارت است از فرمان خدا و رسول او را بردن. و حال کسی که این گونه باشد می شود مومن و معنایی از آن را نیز باید در آیه ی 15 همین سوره یافت که خداوند یکتا مومنین را کسانی می داند که به خدا و رسولش ایمان آورند و سپس هیچ شکی به خود راه ندهند و پس از آن به دارایی ها و جانهاشان در راه خدا کوشش کنند، آن گاه در این صورت این مومنین از راستگویان می باشند. اما مرتبط با تقوا و پرهیزگاری باید گفت که معنایی از آن را می توان در آیات 1-5 سوره ی مبارکه ی بقره یافت.

3 - نکته ی دیگر این که باید ضمن ایمان و عمل صالح و تقوا، این نعمت یعنی از «وارثان بهشت» بودن را از خداوند نیز خواست همانگونه که حضرت ابراهیم ع اینگونه بود: « رَبِّ هَبْ لِی حُکْمًا وَأَلْحِقْنِی بِالصَّالِحِینَ (83) وَاجْعَلْ لِی لِسَانَ صِدْقٍ فِی الآخِرِینَ (84) وَاجْعَلْنِی مِنْ وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِیمِ (85) شعراءبا توجه به ایات 69- 104)».

و یا همینطور مرتبط با این بحث، آنجا که خداوند یکتا پس از بیان نتیجه ی کار دروغ شمرندگان آیاتش و نیز مستکبران که همانا دوزخ است؛ لذا طی ایات بعدی نتیجه ی کار مومنین و کنندگان کارهای شایسته را که همانا بهشت است که به آنها ارث رسیده است و از آن سخن به میان می آورد را می توان باز مصداق این مهم دانست: « إِنَّ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا وَاسْتَکْبَرُوا عَنْهَا لا تُفَتَّحُ لَهُمْ أَبْوَابُ السَّمَاءِ وَلا یَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ حَتَّى یَلِجَ الْجَمَلُ فِی سَمِّ الْخِیَاطِ وَکَذَلِکَ نَجْزِی الْمُجْرِمِینَ (40) لَهُمْ مِنْ جَهَنَّمَ مِهَادٌ وَمِنْ فَوْقِهِمْ غَوَاشٍ وَکَذَلِکَ نَجْزِی الظَّالِمِینَ (41) وَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لا نُکَلِّفُ نَفْسًا إِلا وُسْعَهَا أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ (42) وَنَزَعْنَا مَا فِی صُدُورِهِمْ مِنْ غِلٍّ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهِمُ الأنْهَارُ وَقَالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی هَدَانَا لِهَذَا وَمَا کُنَّا لِنَهْتَدِیَ لَوْلا أَنْ هَدَانَا اللَّهُ لَقَدْ جَاءَتْ رُسُلُ رَبِّنَا بِالْحَقِّ وَنُودُوا أَنْ تِلْکُمُ الْجَنَّةُ أُورِثْتُمُوهَا بِمَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (43)  اعراف با نظر داشت آیات 44- 53 )» .

   و در این زمینه باز می توان به آیات 71 – 75 سوره ی مبارکه زمر که مرتبط با نتیجه ی کار کفار و نیز نتیجه ی کار پرهیزگاران است؛ اشاره نمود. آنجا که کفار در دوزخ جاویدانند و آنجا که پرهیزگاران وارد بهشت می شوند و وعده ی راست خداوند یکتا را محقق شده می بینند و لذا شکر این نعمت را که فردوس را «ارث» بردند به جا می آورند: « وَقَالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی صَدَقَنَا وَعْدَهُ وَأَوْرَثَنَا الأرْضَ نَتَبَوَّأُ مِنَ الْجَنَّةِ حَیْثُ نَشَاءُ فَنِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِینَ (74) زمر»

    و نیز در ادامه می توان به آیات 65 – 79 سوره ی مبارکه زخرف که مرتبط با نتیجه ی کار پرهیزگاران مومن به آیات الهی و مسلمان است، و نیز نتیجه ی کار گناه کاران اشاره کرد. آن جا که به گروه اول گفته می شود که این همان بهشتی است که به واسطه ی آنچه که از پرهیزگاری بود و انجام می دادید به ارث بردید : «... وَتِلْکَ الْجَنَّةُ الَّتِی أُورِثْتُمُوهَا بِمَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (72) زخرف»؛ همانگونه که مجرمین و گناهکاران  به خاطر ستمگری هایشان بر خودشان در دوزخ وارد و در آن جاویدان می شوند، چرا که خداوند یکتا به کسی از بندگانش ستمکار نیست: « إِنَّ الْمُجْرِمِینَ فِی عَذَابِ جَهَنَّمَ خَالِدُونَ (74) لا یُفَتَّرُ عَنْهُمْ وَهُمْ فِیهِ مُبْلِسُونَ (75) وَمَا ظَلَمْنَاهُمْ وَلَکِنْ کَانُوا هُمُ الظَّالِمِینَ (76) زخرف».

نتیجه گیری دوم این گفتار ( گفتار ششم )

    نتیجه ی این آیات این که نه تنها در این جهانْ که در سرای دیگر نیز خداوند یکتا به بندگانش ارث می دهد و آن چیزی نیست جز بهشت و صد البته که برابر آیات مذکور  این ارث فقط برای گروندگان، پرهیزگاران، انجام دهندگان کارهای شایسته است و نه کفار به آیات الهی و دروغ شمرندگان این آیات و نه گناهکاران و ستمگران و ...