گفتار پنجم : نتیجه گیری پایانی

   جان سخن به طور خیلی گزیده و فشرده و دست کم بر اساس برآیند آنچه که به لطف خداوند در مطالب بالا گذشت و باز به یاری و اذن او اینکه؛ همانطور که انسان برای دیدن و به دست آوردن دانش پیرامون هستی و اندیشه و خردورزی روی آفریده های زوج گونه ی آن، یافتن آب و غذا و راه، حفظ سلامت تن، برنامه ریزی و انجام کارهای روزانه، جستجوی فضل الهی و ....؛ نیازمند  "نور" طبیعی قرار داده شده توسط خداوند یکتا در خورشید به طریق اولی که پدید آمدن روز را از پی شب به دنبال خود دارد و ...، می باشد؛ به همان نحو و نسبت نیز انسان برای راهنمایی شدن به سوی حقیقت، گفتار و زندگی سالم و پاکیزه، راه راست، کمال انسانیت، رسیدن به رستگاری و کامروایی، بیرون رفتن از تاریکی های ستم و نادانی و اندیشه های ناپاک و گمان بد و کفر و شرک و ناپاکی و فحشا و منکر و دسیسه و وسوسه و مکر و نیرنگ علیه دیگران و  ... که همه از اوامر و کارهای شیطان است؛ نیز نیازمند "نور" می باشد، که این نور به طور کلی برای مردم و مومنین چیزی نبوده و نمی تواند باشد جز « قرآن کریم ». یعنی همان کتاب وحی و نازل شده از سوی خداوند یگانه بر بنده و فرستاده اش حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی ص. که این کتاب مقدس هم تصدیق کتب پیشین است و هم تفصیل تمام امور در هر زمان و مکانی و هم نور است و هم برخوردار از نور و سوره ی نور از جانب " الله " که نور آسمانها و زمین است و البته او آن را به عنوان ذکری برای همه فرو فرستاده است تا در آن تعقل و خردورزی نمایند : « لَقَدْ أَنْزَلْنَا إِلَیْکُمْ کِتَابًا فِیهِ ذِکْرُکُمْ أَفَلا تَعْقِلُونَ (10 انبیا)».

    " الله " ؛ همان وجود مقدسی که هم در خدایی یگانه است و هم در پرستش شدن یا معبود بودن؛ و هم یگانه است در آفرینندگی یا خالق بودن و هم در دانا و توانا بودن و ... هم یگانه است در نور بودن، چه آنکه همه از تاریکی ها که متعدد است و به برخی از آنها اشاره شد به سوی " نور " به اذن حضرتش جل عظمته بیرون برده می شوند. واژه ای که یکی است، یعنی همان نور که به وجود یگانه و مقدس خداوندی – الله – بر می گردد و او آن را برابر مشیت و اراده اش در برخی موجودات در آسمان ها و زمین همچون خورشید و ستارگان و ... قرار داده و نیز برای هدایت مردم و رستگاری آنها، نور یعنی کتابهایش از تورات و زبور و انجیل و قرآن که بواسطه ی وحی به رسولانش فرو فرستاده است.

   با این اندک به لطف او؛ بنابراین برای "تزکیه ی نفس" و پاک نگاه داشتن آن ضمن برخورداری از یک "زندگی سالم"، باید پیروی آیات « قرآن مجید » یا نور قرار داده و فرو فرستاده شده توسط خداوند برای هدایت انسانها را نمود. که همانا وصول به این ها یعنی پاکی نفس و سلامت زندگی و نیز حصول رستگاری در دو سرا؛ در ایمان است، ایمان به الله و فرشتگان و آیات و کتابها و رسولانش و هم ایمان و یقین به سرای دیگر . و علاوه بر مومن بودن؛ کارهای شایسته و خوب انجام دادن و تقوای الهی داشتن و پایبند سجایای اخلاقی بودن و با عقل و خردورزی به پیش رفتن در زندگی می باشد و نه جز آن. که همانا آن وجود مقدس، نفسِ آدمی را دو بعدی قرار داده است؛ و رستگاری هر کس هم در کوشش برای تزکیه ی آن و پاک نگهداشتن آن به فضل الهی با ایمان و تقوا و کارهای شایسته و خوب و پرهیز از کارهای بد و گناهان است : « وَ نَفْسٍ وَ ما سَوّاها. فَألْهَمَها فُجُورَها و تَقْواهَا. قَدْ أفْلَحَ مَنْ زَکّاهَا. وَ قَدْ خَابَ مَنْ دَسّاهَا. (7-10 شمس) ».

   چه اینکه خداوند یکتا فرموده که او زندگی و مرگ مومنین و کنندگان کارهای شایسته را با زندگی و مرگ بدکاران یا انجام دهندگان کارهای بد، یکسان قرار نمی دهد: «أَمْ حَسِبَ الَّذِینَ اجْتَرَحُوا السَّیِّئَاتِ أَنْ نَجْعَلَهُمْ کَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَوَاءً مَحْیَاهُمْ وَمَمَاتُهُمْ سَاءَ مَا یَحْکُمُونَ (21 جاثیه)»؛ چرا که این دو گروه برابر نبوده: «وَمَا یَسْتَوِی الأعْمَى وَالْبَصِیرُ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَلا الْمُسِیءُ قَلِیلا مَا تَتَذَکَّرُونَ (58 غافر)»؛ و هر یک از این دو گروه نتیجه ی کار خود را در دو سرا خواهد دید: «فَأَمَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَیُدْخِلُهُمْ رَبُّهُمْ فِی رَحْمَتِهِ ذَلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْمُبِینُ (30) وَأَمَّا الَّذِینَ کَفَرُوا أَفَلَمْ تَکُنْ آیَاتِی تُتْلَى عَلَیْکُمْ فَاسْتَکْبَرْتُمْ وَکُنْتُمْ قَوْمًا مُجْرِمِینَ (31 جاثیه)»؛ امری با مصادیق روشن در این دنیا به لحاظ تفاوت در چند و چون زندگی و مرگ افراد این دو گروه، که لازم است بدان به عنوان مومن، ایمان حقیقی داشته باشیم که این دو گروه در نزد خداوند یگانه یکسان نیستند و هر یک و هر کس نتیجه ی اعمال خود را خواهد دید.

    پایان سخن اینکه، کلام مقدس و نورانی خداوند را هیچ گاه پایانی نیست: «قُلْ لَوْ کَانَ الْبَحْرُ مِدَادًا لِکَلِمَاتِ رَبِّی لَنَفِدَ الْبَحْرُ قَبْلَ أَنْ تَنْفَدَ کَلِمَاتُ رَبِّی وَلَوْ جِئْنَا بِمِثْلِهِ مَدَدًا (109 کهف)»؛ کلام مقدسی که برای انذار زنده هاست: «وَمَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ وَمَا یَنْبَغِی لَهُ إِنْ هُوَ إِلا ذِکْرٌ وَقُرْآنٌ مُبِینٌ (69) لِیُنْذِرَ مَنْ کَانَ حَیًّا وَیَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْکَافِرِینَ (70 یاسین)»؛ و نه برای اموات. و برای بشارت مومنین از کنندگان کارهای شایسته (آیات 9 سوره ی اسرا و 2 سوره ی کهف)، یعنی کسانی که زنده اند و نه مرده، چرا که این زنده ها هستند که میتوانند اعمالی را در طول زندگی شان به اختیار خود انجام دهند و نه مرده ها، و البته نتیجه ی کارهای خود را هم به لحاظ دانا بودن خداوند به همه چیز ببینند..

   بنابر این هر کس بدنبال " سلامت زندگی " در دو سرا و رستگاری یا فلاح و کامروایی یا فوز است؛ باید پیروی این « نور » یعنی آیات کتاب خداِ، قرآن عظیم را که از جانب او که نور آسمانها و زمین است را بنماید و نه کلام و کتابی جز آن را: «اتَّبِعُوا مَا أُنْزِلَ إِلَیْکُمْ مِنْ رَبِّکُمْ وَلا تَتَّبِعُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِیَاءَ قَلِیلا مَا تَذَکَّرُونَ (3 اعراف) »؛ که همانا رسول خدا ص نیز مکلف به پیروی آیات خداوند، وحی شده به حضرتش (ص) بوده است: « بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم.یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ اتَّقِ اللَّهَ وَلا تُطِعِ الْکَافِرِینَ وَالْمُنَافِقِینَ إِنَّ اللَّهَ کَانَ عَلِیمًا حَکِیمًا (1)وَاتَّبِعْ مَا یُوحَى إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ إِنَّ اللَّهَ کَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرًا (2)وَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ وَکَفَى بِاللَّهِ وَکِیلا (3 احزاب) ».

   پس نتیجه اینکه بین رستگاری و کامروایی و برخورداری از زندگانی بهتر و ماندگارتر آن گیتی، با داشتن یک زندگی سالم همراه با پاکی نفس در این گیتی بر اساس کلام نورانی خداوند یگانه ضمن پیروی کردن آیاتش، رابطه ی مستقیم و مستمر برقرار است. و هر کس بدنبال آن است باید از کفر و نفاق و فساد و کارهای بد و ناشایست اخلاقی و تکذیب آیات الهی و ... ؛ که همه از مصادیق ظلمات انسانی روی زمین و انجام آنها از جنس ستم به خود هستند؛ بپرهیزد تا به واسطه ی نور (آیات قرآن ) به اذن الهی به راه راست راهنمایی و به لطف حضرتش رستگار و کامروا شود. ان شاءالله. و افزون بر این، اینکه مومنین باید ضمن شنیدن و فرمان بردن آیات خدا؛ آنها را برای همه ی مردم نیز بخوانند تا به اذن حضرتش به راه راست راهنمایی و رستگار شوند و سخن پایانی همانطور که گذشت؛ اینکه برای سخن خداوند یکتا هیچ پایانی نیست: « لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالأرْضِ إِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ (26)وَلَوْ أَنَّمَا فِی الأرْضِ مِنْ شَجَرَةٍ أَقْلامٌ وَالْبَحْرُ یَمُدُّهُ مِنْ بَعْدِهِ سَبْعَةُ أَبْحُرٍ مَا نَفِدَتْ کَلِمَاتُ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ (27) لقمان ».

فَلِلِه الحَمْدْ رَبّ السَماوات و رَبّ الارضِ رَبّ الْعالَمین. وَ لَهُ الْکِبریاء السماواتِ والارضِ و هُوَالْعَزیزُ الْحَکیم.  

الحمدلله رب العالمین فی الدنیا و الاخرة                                                    سید رضا شفیع اف     (ویرایش) 07/11/1400